می دانی چرا نیست

نقش تو چیست

?

آدم شدن ما در تحمّل جمع است! «عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ» که حضرت فرمود، یعنی تجمع ما باید قلبی باشد. نه اینکه در تشکیلات، از همدیگر نفرت پیدا کنیم! چرا در یک کار جمعی از کوره در برویم، و جمع را به‌هم بزنیم؟ چرا تحمل ما در برابر رفیقمان کم است؟ تحملت را بالا ببر و بگذار این جمع درست بماند و تو در این جمع رشد کنی.

می دانی چرا نیست

نقش تو چیست

?

در کشور ما مشکل ریشه‌ای، عدم توانایی مؤمنین برای زندگی جمعی است؛ آن‌هم نه زندگی جمعی به‌معنای حداقلی کلمه، بلکه به‌معنای حداکثری کلمه که «کار تشکیلاتی» است. مشکل ما اینجاست که خودمان را در این موضوع، رشد نداده‌ایم. اصلاً به ذهن خیلی از ما هم خطور نمی‌کند که آن رشدی که حضرت از ما انتظار دارند، همین است.

می دانی چرا نیست

نقش تو چیست

?

تشکیلاتی مثل «بسیج» یا اداره‌کنندگان یک هیئت و اساساً هر نوع تشکّل مؤمنین در کنار همدیگر، همگی بنا بوده ما را در جهت «اجتماع من القلوب» رشد بدهد. گیر کار ما اینجاست! این‌را باید درست کنیم. گیر ما دشمنان نیستند، گیر ما در ضعف بسیجی‌ بودن ماست. ما در خانه و مدرسه باید طوری تربیت شویم که بتوانیم در کار گروهی و تشکیلاتی موفق باشیم. اما «کار تشکیلاتی» تقریباً از رویۀ عموم بچه‌مذهبی‌ها به‌دور است. مسیر رشد ما اینجاست.

می دانی چرا نیست

نقش تو چیست

?

می دانی چرا نیست

نقش تو چیست

?

ظهور، منتظرِ اینست که ما زندگی جمعیِ برآمده از تقوا و زندگی تشکیلاتیِ مبتنی بر فضایل اخلاقی داشته باشیم و خداپرستیمان را در روابط اجتماعی نزدیک به هم ببینیم! اگر راست می‌گوییم با هم کار کنیم، و بعد اگر برخی منافعِ به‌دست آمده با استعدادهای تو، به جیب رفیقت رفت، و عیب‌های رفیقت به حساب تو گذاشته شد، تازه کار از اینجا آغاز می‌شود. حالا ببینید آن‌همه معنویت و تقوای فردی، اثر خودش را نشان می‌دهد یا نه؟

می دانی چرا نیست

نقش تو چیست

?

مسیر رشد ما باید به آنجا برسد که بتوانیم در روابط اجتماعی، امتحانات‌مان را پس بدهیم. ولی ما فوق‌العاده زرنگیم و برای اینکه گیرِ امتحانات اجتماعی سخت نیفتیم، با هم کار تشکیلاتی نمی‌کنیم، و ارتباط‌مان را در حد یک «سلام و علیک» نگه می‌داریم! هر کسی تنهایی در کارش موفق است! کار موفق جمعی بلد نیستیم.

می دانی چرا نیست

نقش تو چیست

?

گنه‌کارهای کوچه و بازار را مانع اصلی ظهور نبینید؛ مسألۀ اصلی ما مؤمنین هستیم! اما نه در زندگی فردی! اگر شما یک فرد باتقوا باشید که حتی یک ‌گناه در خلوت نداشته باشید، حداکثر نمرۀ 10 از 20 می‌گیرید! بقیه‌اش به زندگی اجتماعی شما برمی‌گردد! اما متأسفانه ما رشد معنوی و اخلاقی را غالبا یک مسألۀ فردی می‌دانیم! در حالیکه مانع اصلی ظهور، رشد ولایتمداران در «زندگی اجتماعی» است.

می دانی چرا نیست

نقش تو چیست

?

قرآن می‌فرماید: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَ صابِرُوا وَ رابِطُوا» اول می‌فرماید تک تک صبر کنید، بعد می‌فرماید: «صابِرُوا رابِطُوا» یعنی با هم صبر کنید و هم‌افزایی کنید. ما در اینجا گیر کرده‌ایم؛ یعنی با همدیگر نمی‌توانیم! هر کدام از ما «تکی» ممکن است برای خودمان بچه‌های خوبی باشیم، اما دسته‌جمعی نه!

می دانی چرا نیست

نقش تو چیست

?

آدم شدن ما در تحمّل جمع است! «عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ» که حضرت فرمود، یعنی تجمع ما باید قلبی باشد. نه اینکه در تشکیلات، از همدیگر نفرت پیدا کنیم! چرا در یک کار جمعی از کوره در برویم، و جمع را به‌هم بزنیم؟ چرا تحمل ما در برابر رفیقمان کم است؟ تحملت را بالا ببر و بگذار این جمع درست بماند و تو در این جمع رشد کنی

می دانی چرا نیست

نقش تو چیست

?

کدام تقوا ما را به ظهور نزدیک می‌کند؟ فقط نماز اول وقت و کارهای خوب فردی؟ اگر میلیون‌ها نفر از اینگونه افراد خوب در کنار هم زندگی کنند، تا وقتی در زندگی دسته‌جمعیِ خوب ناتوان باشند، تقوایشان رشد نیافته است و برای تعجیل در ظهور، فایدۀ چندانی ندارند! اوج تقوا و اصل تقوا آن است که در جریان یک زندگی جمعی و کار تشکیلاتی خود را نشان بدهد.