کیفیت صیحه آسمانی

ممکن است برای خیلی­‌ها این سؤال مطرح شود که صیحه آسمانی چه وقت و چگونه است؟ این صیحه هنگامی رخ می­‌دهد که در شرق و غرب اختلاف شدیدی پیدا شده است و بخاطر ترسی که از این فتنه‌­ها بر مردم وارد شده است، مردم روزگار سختی را می‌­گذرانند.^[۳] و حتی بسیاری از زنان و مردان مومن دچار سرگردانی و ناامیدی شده­‌اند از این که فرجی رخ بدهد^[۴] و دچار شک و شبهه شده‌­اند.

وضعیت مردم در آن زمان این گونه است که سَر دادن ندای امر فرج را از سال‌های دور و دراز انتظار می‌­کشیدند. در اکثر روایات شب جمعه یا شب بیست و سوم رمضان^[۵] را هنگام آن ندا مشخص کرده­‌اند ولی همان طور که بیان شد، علایم حتمی پنج تا است ^[۶] و بقیه علائم غیرحتمی است. بنابراین می­‌توان گفت که خود صیحه آسمانی حتمی است اما این که در شب جمعه و یا شب بیست و سوم رمضان باشد غیرحتمی است و ممکن است در روز دیگری اتفاق بیفتد.

کسی ­که این ندا را می‌­دهد، جبرئیل است که محتوای سخن او در روایات به صور مختلف ذکر شده است.

برخی از روایات این گونه بیان می‌کنند که ندا می‌­دهد: «جَاء الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ کَانَ زَهُوقًا»؛^[۷][۸]

و برخی دیگر از روایات می‌گویند که ندا تصریح می‌کند که «الحق فی علی و شیعته»^[۹]

حق با علی و پیروانش می‌باشد و برخی دیگر از روایات می‌گوید: «به نام قائم و پدرش ندا می‌دهد».^[۱۰]

به هر حال ندای آسمانی وجودش حتمی است اگر چه محتوای آن در روایات مختلف است اما آثار آن یکی است. وقتی که مردم این ندا را می‌­شنوند، فرد خوابیده بیدار می‌­شود و ایستاده می‌­نشیند و یا به حیاط خانه‌­اش می­‌رود و حتی دختران پرده نشین خارج می­‌شوند و پدران و برادرانشان را به یاری حضرت ولی عصر تشویق می­‌کنند.^[۱۱] و همچنین مردم طوری شگفت زده می‌­شوند و در بهت و ناباوری فرو می­‌روند که به فرموده امام صادق علیه السلام: «وقتی مردم صدای این صیحه را می‌شنوند همانند کسی که مرغی بر روی سرش دارد بی‌حرکت می‌شود و همچنین گردن تمام دشمنان الهی خاضع می‌گردد و اگر در هر موردی اشکال و تردید وارد کنند در این باره نمی‌توانند…^[۱۲]

همچنان که هم اکنون برخی اشکال می­‌کنند که چگونه ممکن است کسی در آسمان ندایی بدهد که تک تک افراد، در هر کجای عالم که باشند این صدا را بشنوند. شاید در جواب این افراد که امر خداوندی را از چیزهای ساخته دست بشر کمتر می‌دانند بشود این را گفت که آیا در عصر کنونی که ماهواره و دیگر رسانه‌­های صوتی و تصویری نتوانسته­‌اند این کار را انجام دهند؟ یعنی به تک تک منازل و افراد وارد شوند و پیامشان را برسانند؟ آیا حداقل به اندازه این کار که از بشر برآمده نه بیشتر از آن از ید پرقدرت خداوند برنمی‌­آید؟ همچنین اگر این پدیده امکان وقوعش وجود نداشت خداوند در کتاب نورانیش در قالب این آیه «إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَیْهِم مِّن السَّمَاء آیَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِینَ».^[۱۳] اشاره نمی‌کرد.

خصوصیات صیحه آسمانی

از دور و نزدیک به یک صورت شنیده می­‌شود.^[۱۴] یعنی نه این گونه است که کسی که نزدیک به مکان صیحه است آن را گوش خراش بشنود و کسی که دور است، آهسته بشنود و صیحه به طور یکنواخت در همه جا شنیده می­‌شود که مردم نمی­‌توانند تشخیص دهند مکان صیحه از کجا است در حالی که برخی از روایات بیان می­‌کند که جبرئیل بر سنگی در بیت المقدس نازل می­‌شود و ندا سر می‌­دهد.^[۱۵]

خصوصیت دیگر صیحه این است که هر کس آن را به زبان مادری خودش می‌شنود.^[۱۶] پس با این خصوصیاتی که از صیحه بیان شد، حجت بر همگان تمام می‌شود و کسی نمی­‌تواند ادعا کند که از ظهور حجت خدا باخبر نشده والا به سوی او می‌­شتافت و به او ایمان می‌­آورد.

امام صادق علیه السلام فرمودند: پس از این که صیحه را شنیدید، سجده کنید و بگوئید سبحان ربنا القدوس (منزه است پروردگار ما که مقدس است) که اگر کسی چنین کند، نجات می­‌یابد و کسی که مقابله کند، هلاک می‌­شود.^[۱۷]

پس از این صدا، نام و یاد مهدی در دلها و بر سر زبان‌ها می­‌افتد^[۱۸] و همه با هم از آنچه شنیده­‌اند، سؤال می­‌کنند و شاید از هم می­‌پرسند که مهدی کیست و این چنین مقامی دارد که این گونه به نام او ندا سر می‌­دهند و یا آیا واقعاً این صیحه همان ندای آسمانی وعده داده شده است؟ به خوبی می‌توان تصور کرد که چه شور و شعف توصیف ناپذیری دل مسلمانان را فرامی‌­گیرد تا آنجا که این سرور و شادی داخل قبر مؤمنان از دنیا رفته می‌­شود^[۱۹] و شادمانی نیز آنها را فرامی­‌گیرد از این که بالأخره حجت خدا را که منتظر ظهورش بودند و به خاطر اعتقاد به او و اهدافش این همه طعنه و تمسخر و شکنجه را از دشمنان به جان خریدند امر ظهورش فرارسیده است. هنوز مردم در بهت و حیرت و ناباوری و شور و شعف بسر می­‌برند که ناگهان در هنگام غروب خورشید ندایی دیگر شنیده می‌­شود که: «الحق مع فلان (عثمان) و شیعته»^[۲۰]

در برخی روایات «فلان» و در برخی دیگر «عثمان» آمده که به احتمال قوی منظور از عثمان شخص عثمان ابن عنبسه می­‌باشد. «ای مردم پروردگار شما از سرزمین خشکی از فلسطین آمده است. پس با او بیعت کنید تا هدایت شوید و مخالفت نکنید.^[۲۱]

در این هنگام است که تردیدکنندگان به شک می­‌افتند که کدام ندا حق است و صحیح می‌باشد. از امام صادق علیه السلام سؤال شد چه کسانی به ندای اول و چه کسانی به ندای دوم پاسخ می‌دهند؟ حضرت فرمودند: کسی آن را تصدیق می‌کند که از قبل به آن ایمان آورده باشد.^[۲۲]

سپس این آیه را تلاوت فرمودند: «أَفَمَنْ یَهْدی إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ یُتَّبَعَ أَمَّنْ لایَهِدِّی إِلاَّ أَنْ یُهْدى‏ فَما لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُون».^[۲۳]

سپس فرمودند: صدای جبرئیل از آسمان و صدای ابلیس از زمین است. پس از صدای اول پیروی کنید و از صدای دوم دوری کنید که گول نخورید… بعد از این است که دو جبهه حق و باطل علناً رو در رو در مقابل هم قرار گرفته و وعده پیروزی مستضعفان بر مستکبران محقق می­‌گردد.

_پانویس

1. _{↑ راغب اصفهانى، حسین بن محمد؛ المفردات فی غریب القرآن‏، تحقیق: صفوان عدنان داودى‏، بیروت‏، دارالعلم الدارالشامیه، ۱۴۱۲ ق‏، نوبت چاپ اول‏، ج ۱، ص ۴۹۶٫}
2. _{↑ ثقه الاسلام کلینى؛ الکافی، تهران، دارالکتب الإسلامیه، ۱۳۶۵ هجرى شمسى، ج۸، ص۳۱۰٫}
3. _{↑ علامه مجلسى، ملا محمدباقر؛ بحارالأنوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، ۱۴۰۴ هجرى قمرى؛ ج۵۲، ص ۲۳۵٫}
4. _{↑ الغیبه، همان، ص۴۳۹٫}
5. _{↑ محمد بن ابراهیم نعمانى، الغیبه، تهران، مکتبه الصدوق، ۱۳۹۷ هجرى قمرى؛ ص۲۵۳٫}
6. _{↑ همان، ص ۲۵۲٫}
7. _{↑ قرآن مریم، سوره اسرا، آیه ۸۱٫}
8. _{↑ یزدی حائری، علی؛ الزام الناصب فی اثبات الحجه الغائب، تهران، بی نا، ۱۳۸۰، ص ۱۹۹٫}
9. _{↑ بحارالأنوار؛ همان، ج۵۲، ص۲۸۹؛ الخرائج والجرائح، همان، ج۳، ص۱۱۶۱؛ شیخ صدوق، کمال الدین، قم، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۵۹، ج۲، ص۶۵۲٫}
10. _{↑ شیخ صدوق، کمال الدین، تصحیح، علی اکبر غفاری، قم، انتشارات جامعه مدرسین، ۱۴۰۵، ص ۳۲۸٫}
11. _{↑ محمد بن ابراهیم نعمانى، الغیبه، تهران، مکتبه الصدوق، ۱۳۹۷ هجرى قمرى؛ ص۲۵۱ و ۲۵۲ و ۲۵۸٫}
12. _{↑ همان، ص ۲۶۳٫}
13. _{↑ قرآن کریم، سوره شعرا، آیه ۴ – اگر بخواهیم از آسمان نشانه ای را می فرستیم به گونه ای که همه در برابر آن سر تسلیم فرود آورند.}
14. _{↑ بحارالأنوار، همان؛ ج۵۲، ص۲۸۹؛ شیخ طوسى، محمد ابن الحسن، الغیبه، قم، مؤسسه معارف اسلامى، ۱۴۱۱ هجرى قمرى‏، ص ۴۳۹٫}
15. _{↑ الزام الناصب فی اثبات الحجه الغائب، همان، ص ۱۹۹٫}
16. _{↑ شیخ صدوق؛ کمال الدین، قم، دارالکتب الإسلامیه، ۱۳۹۵ هجرى قمرى، ج ۲، ص ۶۵۰٫}
17. _{↑ کامل سلیمان؛ روز رهایی ترجمه یوم الخلاص، مترجم: لطیف راشدی، تهران، ارمغان طوبی، ۱۳۸۶، چا اول، ج ۲، ص ۶۱۸٫}
18. _{↑ احسانبخش، محمدصادق؛ آثار الصادقین، رشت، نشر صادقین، ۱۳۷۶ ش، چاپ اول، ج ۲۹، ص ۳۶۹٫}
19. _{↑ همان، ص ۲۲۷٫}
20. _{↑ شیخ مفید؛ الارشاد، قم، موسسه آل البیت، ۱۴۱۴، ج۲، ص ۳۷۱؛ ابن ابی الفتح اربلی؛ کشف الغمه، بیروت، دارالاضواء، بی تا، ج۳، ص۲۵۷٫}
21. _{↑ الحسن ابن سلیمان حلی؛ مختصر بصائر الدرجات، نجف، منشورات مطبعه حیدریه، ۱۹۵۰م، چاپ اول، ص ۱۸۴٫}
22. _{↑ نعمانى، محمد بن ابراهیم؛ الغیبه، تهران، مکتبه الصدوق، ۱۳۹۷ هجرى قمرى؛ ص۲۶۶٫}
23. _{↑ قرآن کریم، سوره یونس، آیه ۳۵ – آیا کسى که هدایت به سوى حق مى‏کند براى پیروى شایسته‏تر است، یا آن کس که خود هدایت نمى‏شود مگر هدایتش کنند؟ شما را چه مى‌‏شود، چگونه داورى مى‏‌کنید؟}