بنا به روایات رسیده از ائمه اطهار (ع) سال‌ها و بلکه قرنها پیش از بوقوع پیوستن واقعه جانسوز کربلا، پیامبران الهی به اذن خداوند از این امر آگاهی یافته بودند.
در این باره سعدبن عبدالله می‌گوید:
روزی تأویل «کهیعص» را از امام زمان(ع) سؤال کردند.
حضرت فرمودند: این حروف از اخبار نهانی است که خداوند به بنده‌اش زکریا اطلاع داده سپس داستان آن را برای محمد (ص) بیان داشته است.
به مناسبت 7 ذی‌الحجه؛ شهادت امام باقر(ع)
از امام جواد علیه السلام همانند دیگر امامان معصوم علیهم السلام درباره مهدویت سخنان متعددی نقل شده است. شیخ صدوق در کتاب شریف کمال الدین سه روایت را از آن امام همام آورده است.
از جمله این روایات، روایتی است که «ابی دلف» از آن حضرت نقل کرده است. او می گوید: امام جواد علیه السلام پس از معرفی دو امام پس از خود، سپس سکوت کردند. من به حضرت عرض کردم: امام پس از حسن (امام عسکری) علیه السلام کیست؟
در سوگ پیشوای مذهب جعفری؛
بار دیگر بغض غریبی گلوی عالم تشیع را می‌فشارد، ملائک در پس کوچه‌های مدینه در تشیع پیکر مردی شرکت می‌کنند که محضرِ مبارکش، منبع فیض آسمانی بود و او اینک در محضر خداوند خویش شربت شهادت را نوشیده و در جوار جدش بزرگوارش قرار گرفته، او از دست حکومت عباسی آسوده خاطر شده است، دیگر صادق آل الله نیست تا سجاده را از زیر پایش برکشند و او را با سر و پای برهنه به دربارِ جور برند، هر چند که بقیع، بقعه‌ای خاموش و تاریک است و آشنایی غریب با مزار بی‌چراغ را در خود جای داده است، اما با این حال خود مرثیه‌ای است بر غم غربت خویش.
اصلی‌ترین مشاهده پیامبر اعظم(ص) در شب معراج را باید شهود انوار مقدسه ائمه(ع) بدانیم که اصحاب متعددی روایت ذیل یا مشابه آن را از آن حضرت نقل کرده‌اند و همان طور که خواهیم دید در میان دوازده امام(ع)، حضرت مهدی(ع) جایگاهی ویژه و ممتاز دارند.
-بشارت به ولادت حسنین (علیهما السلام)
-وجه تسمیه نام امام حسن (علیه السلام)
-ابراز محبت حضرت رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)
-افتخارات امام حسن (علیه السلام) در دروه‌ی کودکی و جوانی
در توقیع مبارک امام حسن عسکری (ع) برای قاسم بن علاء همدانی آمده است که در روز ولادت حضرت حسین (ع) این دعا را بخوان:
«اَللّهُمَ اِنّی اَسئَلُکَ بِحَقّ المَولُود فِی هذا الیَوم المَوعُود بِشَهادَتِهِ قَبلَ اِستِهالِهِ وَ وِلادَتِهِ بکته السّماء وَ مَن فِیها وَ الاَرض وَ مَن عَلَیها. اَلمُعَوّضُ مِن قَتلِهِ اَن الاَئِمّه مِن نَسلِهِ وَ الشَّفاء فِی تُربَتِهِ وَ الفَوزَ مَعَهُ فِی اَوَبَتِهِ وَ الاَوصیاءَ مِن عِترَتِهِ بَعدَ قائِمهُم وَ غَیبَتِهِ»
«خداوندا! من تو را به مقام مولود این روز می خوانم، او که پیش از چشم باز کردنش به دنیا و قبل از آنکه تولد یابد، وعده و خبر شهادتش داده شد، آسمان و هر کس در آن بود و زمین و هر کس بر روی آن بود بر او گریه کرد.
او که در عوض شهادتش ائمه (ع) از نسل او شدند و شفا در تربت او قرار داده شد و فوز و رستگاری با او در روز رجوع و بازگشت او و اصیاء از خاندان وی بعد از قائم (ع) آنان و سپری شدن غیبت او می‌باشد.»
یکی از شیوه‌های مبارزاتی حضرات معصومین علیهم السلام بصیرت‌دهی و دانش افزایی شیعیانشان در برابر هجمه‌های اعتقادی و شبهاتی بود که بر مذهب مقدس وارد می‌شد.
مناظره‌های حضرت امام جواد علیه السلام در این موضوعات معروف و مشهور است به طوری که مأمون عباسی نیز به خاطر تسلط مطلق حضرت در مناظرات ارادت و محبت ویژه‌ای به ایشان داشت.
هنگامه‌ای که به این شب و روزی می‌اندیشم که زمین و آسمان چشم انتظار مقدمی نیکو سرشت است که عظمت و صلابت کوه در برابر صبر و جلالت شأنش زانو میزند، در خود گم میشوم، این چه سرّیست که درخت همیشه سبز امامت و ولایت وامدار چنین مولودی می‌گردد؟!
آری اکنون قرنها از خلقت اُم المصائب می‌گذرد اما همچنان زمین چنین بانویی به خود ندیده است هموکه عارفه‌ایست که از آبشخور معرفت، دریایی از عرفان را با شور و شعوری بی‌همتا از خود به یادگار نهاد.
به مناسبت ولادت عقیله بنی هاشم؛
شباهت زینب کبری(سلام الله علیها) و عمه امام عصر(علیه السلام)، حکیمه خاتون در چیست؟
حضرت زینب کبری سلام الله علیها بزرگ بانوی کربلا می‌باشد. بانویی که نام او در طول تاریخ قرین نام حضرت اباعبد الله الحسن علیه السلام قرار گرفت. همو بود که پس از به شهادت رسیدن سیدالشهدا تنها یاور امام سجاد بود. حضرت زینب کبری سلام الله علیها کسی بود که فریاد کربلا را در زمان خفقان بنی امیه به گوش همه جهان اسلام رسانید از کربلا تا کوفه و از کوفه تا شهر شام و از شهر شام تا مدینه را درنوردید و در تمام بلاد اسلامی نگذاشت که کربلا در کربلا باقی بماند.
