عنایت امام زمان(عج) به محجبه‌ها

مرحوم آیت‌الله سید محمدباقر مجتهد سیستانی (پدر آیت‌الله سید علی سیستانی و مرحوم سید محمود سیستانی) در مشهد مقدس برای آن که به محضر امام زمان (عج) شرفیاب شود، ختم زیارت عاشورا را در چهل جمعه هر هفته در مسجدی از مساجد شهر آغاز می‌کند.

ایشان می‌فرمود:

«در یکی از جمعه‌های آخر، ناگهان شعاع نوری را مشاهده کردم که از خانه‌ی نزدیک آن مسجدی که من در آن مشغول به زیارت عاشورا بودم، می‌تابید.

برخی از نویسـندگان وصاحبان نظر درچنـد دهه اخیر، بعد دیگری را برای اعجاز قرآن ذکرکرده انـد که همان اعجاز عددی قرآن است. اینان ادعا میکنند که یک نظم ریاضی برقرآن حاکم است. تا چند سال اخیر این راز علمی پنهان مانده بود ولی با پیدایش رایانه، پرده از روی نظم ریاضـی برداشـته شد و اعجاز این کتاب مقدس بار دیگر برجهانیان ثابت گردید. اینک به نمونه هایی از اعجاز ریاضی قرآن اشاره میکنیم:

# از سری پست های کوتاه

در توقیعی از آن حضرت روایت است که : جاهلان شیعه و احمقهای آنان و کسانی که دینشان{مانند} بال پشه ای هست ما را اذیت کرده اند .

#از سری پست های کوتاه

یکی از اسماء خدای تعالی رفیق است. رفیق یعنی دو نفر با هم مدارا کنند. اگر طرف مقابل کوتاهی کرد، این طرف مدارا کند. لذا خدای تعالی رفیق ماست و با کوتاهی های ما مدارا می کند اما ما رفیق خدا نیستیم چون در مورد خدای تعالی کوتاهی معنا ندارد تا ما بخواهیم با او مدارا کنیم.                       

در نزدیکی نجف اشرف، در محل تلاقی دو رودخانۀ فرات و دجله، آبادی‌ای است به نام «مصیب»، که مردی شیعه برای زیارت 

مولای متقیان امیرالمؤمنین علیه‌السلام از آنجا عبور می‌کرد. مردی که در سر راه مرد شیعه خانه داشت، چون می‌دانست او همواره به زیارت حضرت علی علیه‌السلام می‌رود، او را مسخره می‌کرد. حتی یک‌بار به امیرالمؤمنین علیه السلام جسارت کرد و همچنین گفت: به او (امام علی ع) بگو من را از بین ببرد، وگرنه در بازگشت، تو را خواهم کشت! مرد شیعه خیلی ناراحت شد. چون به زیارت مشرف شد، بسیار بی‌تابی کرد و عرض کرد: شما که می‌دانی این مخالف چه می‌کند؛ چرا پاسخش را نمی‌دهید؟! آن شب آن حضرت را در خواب دید و به ایشان شکایت کرد. حضرت امیرعلیه السلام  فرمودند: او بر ما حقی دارد که نمی‌توانیم در دنیا او را کیفر دهیم.

# از سری پست های کوتاه

محمد بن عبدالله بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبد مناف بن قصیّ بن کلاب بن مره بن کعب بن لوی بن غالب بن فهر بن مالک بن نضر بن خزیمه بن مدرکه بن طابخه بن الیاس بن مضر بن نزار بن معد بن عدنان ابن ادّ بن ادد بن الیسع بن الهمیسع بن سلامان بن نبت بن حمل بن قیدار بن اسماعیل بن ابراهیم بن تارخ بن ناخور بن سروغ بن هود بن ارفخشذ بن متوشلح بن سام بن نوح بن لمک بن ادریس بن مهلائیل بن زبارز بن قینان بن انوش بن شیث بن آدم علیهم السلام 

نقش هنر در نشر و گسترش فرهنگ مهدویت؛

معرفی یک ایده‌ مهدوی زیبا و جالب در شبکه‌های اجتماعی

همواره وقتی از مهدویت سخن به میان می‌آید، به دنبال آن «فرهنگ مهدوی» و یا «سبک زندگی مهدوی» نیز مطرح می‌شود.

برای گسترش و یا انتقال هر فرهنگی یا هر سبک زندگی‌ای، در کنار تبیین اصول و مبانی آن، بدون شک به ابزارهای کارآمد و روزآمدی نیز نیاز داریم.

هنر، مهمترین ابزاری است که چه در سبک زندگی غربی و چه در سبک زندگی اسلامی، نقش اساسی خود را ایفا می‌کند. و شامل مواردی چون فیلم، انیمیشن، موسیقی، گرافیک (نقاشی، کاریکاتور، پوستر سازی و...) ، ادبیات (شعر، رمان، داستان) و ... می‌باشد.

گروه «گام‌های آخر» در واتس‌اپ با شماست با مطالب امام زمانی 

از آقای شیخ جعفر مجتهدی نقل شده:

زمانی که در نجف اشرف اقامت داشتم به مولا امیرالمؤمنین عرض کردم: ای مولای من، اسم اعظم را به من عطا فرمایید.

حضرت در پاسخ، 21 روز ریاضت در مسجد کوفه برای من تجویز نمودند.

روزها و شبها می‌گذشت... و در این 21 شبانه روز به ریاضت و شب زنده‌داری خود ادامه می‌دادم و به دستور حضرت امیر کاملا عمل می‌کردم.

سرانجام شب بیست و یکم فرا رسید.

خاطره خواندنی از یک طلبه استرالیایی؛

 داستان استیو  از تصمیم به خودکشی تا وهابی شدن و تا شیعه شدنش

استیو پس از پایان دوران دبیرستان، به دنبال کشف حقیقت، آواره افکار گوناگون می‌شود. او احساس می‌کند مسیحیت به دلیل تعارض‌های زیادی که دارد نمی‌تواند راهِ درستِ رسیدن به حقیقت باشد. به همین دلیل از مسیحیت روی گردان می‌شود و به عرفان‌های سرخ پوستی روی می‌آورد.

پس از مدتی آن را هم رها می‌کند و لائیک می‌شود. پس از یک زندگی مفصل به سبک لائیک، به سراغ هندوئیزم می‌رود و... سرانجام، کار استیو به آلمان می‌کشد و صحبت با یکی از فیلسوفان آن دیار؛ اما فلسفه آلمانی هم او را راضی نمی‌کند.

سرانجام، نرسیدن به حقیقت، راهی جز خودکشی در رودخانه راین برای استیو باقی نمی‌گذارد.

 او تعریف می‌کرد:

مناظره فضل ابن حسن با ابوحنیفه

نقل شده دو نفر از شیعیان در گذرگاهی از بغداد به مجلس بزرگی رسیدند.

پرسیدند: این مجلس متعلّق به کیست؟

گفتند: مجلس درس امام اعظم ابوحنیفه است.

راوی حکایت می‌گوید: رفیق من که اسمش فضل بن حسن بود و مردی متعصّب در مذهب شیعه، و در عین حال آدمی بحّاث و با اطلاع از مبانی مذهب بود، گفت:

من می‌روم و با این مرد مباحثه می‌کنم و تا او را ملزم و مجاب نکنم از این مکان نمی‌روم.

گفتم: این عالم بزرگی است و از عهدۀ بحث با او بر نمی‌آیی.

گفت: من معتقد به مذهب حقم و حق، مغلوب نمی‌شود.

وارد مجلس شدیم و نشستیم و در یک فرصت مناسب، فضل از جا برخاست و گفت: