در سوگ پیشوای مذهب جعفری؛

صادق آل‌رسول(ص) به یوسف زهرا(س): غیبت تو بی‌تابم کرده است

بار دیگر بغض غریبی گلوی عالم تشیع را می‌فشارد، ملائک در پس کوچه‌های مدینه در تشیع پیکر مردی شرکت‌ می‌کنند که محضرِ مبارکش، منبع فیض آسمانی بود و او اینک در محضر خداوند خویش شربت شهادت را نوشیده و در جوار جدش بزرگوارش قرار گرفته،‌ او از دست حکومت عباسی آسوده خاطر شده است، دیگر صادق آل الله نیست تا سجاده را از زیر پایش برکشند و او را با سر و پای برهنه به دربارِ جور برند، هر چند که بقیع، بقعه‌ای خاموش و تاریک است و آشنایی غریب با مزار بی‌چراغ را در خود جای داده است، اما با این حال خود مرثیه‌ای است بر غم غربت خویش.

سخنرانی تکان دهنده مرحوم خبازیان در مورد امام عصر (عج)

سدیر صیرفی می گوید: به خدمت مولایمان امام صادق علیه السلام رفتیم و امام را در حال گریه و ناله دیدیم . او آنگاه حالت امام را این گونه تشریح می‌کند:

«هو یبکی بکاء الوالد الثکلی ذات الکبد الحرسی قد نال الحزن من وجنتیه وشاع التغییر فی عارضیه واملاء الدموع محجریه وهو یقول سیدی غیبتک نفت رقادی وضیقت علی مهادی وابتزت منی راحة فؤادی، سیدی غیبتک اوصلت مصابی بفجائع الابد ;

او همچون مادر فرزند از دست داده، می‌گریست، اندوه از گونه‌های مبارکش پیدا بود و رنگ چهره اش تغییر کرده بود. اشک‌های او لباسش را خیس کرده بود و در این حالت می‌گفت: 

مولای من! غیبت تو، خواب را از چشمانم ربوده و زمین را بر من تنگ نموده و آسایش دلم را از من گرفته است. مولای من! غیبت تو، بلا و مصیبت مرا به فاجعه‌های ابدی پیوند داده است.»

کلیپ ذیل حاوی سخنرانی تأمل بر انگیز استاد مرحوم خبازیان در مورد این مناجات است:

دریافت فایل تصویری:

ندبه امام صادق(ع) برای فرزندش حضرت مهدی(عج)

حضرت امام جعفر صادق (ع) گاه مشتاقانه از زمان ظهور آخرین حجّت خدا صحبت می‌کند و به حال کسانی که آن زمان را درک می‌کنند، رشک می‌برد و می‌فرماید:

 طوبی لمن أدرک ذلک الزّمان.
خوشا به حال کسی که آن زمان را دریابد.

گاه نیز عاشقانه آرزوی درک زمان آن حضرت را می‌کند و می‌فرماید:

و لو أدرکته لخدمته أیّام حیاتی. 
اگر زمان [ظهور] او را درک می‌کردم همۀ عمرم را در خدمتش می‌گذراندم. 

و گاه با مشاهدۀ شرایط غیبت آن حضرت از خود بی‌خود شده و سیل اشک از دیدگان جاری می‌سازد: 

«سُدَیر صیرفی» می‌گوید:
به همراه «مفضّل»، «ابوبصیر» و «ابان» خدمت امام صادق(ع) رسیدیم 
و دیدیم که آن حضرت بر روی خاک‌ها نشسته جامه‌ای خیبری، بی‌یقه و آستین کوتاه بر تن کرده 
و همانند مادر فرزند مرده در حال گریه و زاری است. 
سراسر وجود او را حزن و اندوه فرا گرفته بود؛ 
آثار غم و اندوه در صورتش ظاهر گشته بود؛ رنگ چهرة او به کلّی دگرگون شده بود، 
سیل اشک از دل پر خون و قلب پر التهاب او برخاسته بود و بر گونه‌هایش فرو می‌ریخت 
و در این حال این گونه زمزمه می‌کرد: