مشهورترین مناسبت ماه شعبان تولد حضرت صاحب الزمان حجة بن الحسن(عج) است.
این ماه همچنین با وفات دو تن از نایب‌های حضرت مهدی(عج) نیز مصادف است.
از این رو، با مروری بر کتاب «الغیبة» شیخ طوسی به معرفی چهره چهار نایب حضرت (عثمان بن سعید، ابوجعفر محمد، ابوالقاسم حسین بن روح، ابوالحسن علی بن محمد سمری) می‌پردازیم.
نوابی که در طول 69 سال غیبت صغری هدایت شیعیان را بر عهده داشتند.
عنایت امام زمان(عج) به حاج آقا هرندی
جناب مستطاب، سرور گرامی، آقای سید هرندی، که از طلاب و بزرگ‌زادگان اصفهان هستند. ابوی معظم ایشان جناب فقید، سید مغفور له آقا سیدرضا هرندی، عالم فاضل و واعظ خبیر، که به تازگی وفات نمودند، از علمای بزرگ و خطبای جلیل اصفهان بودند.
ایشان از قول پدر معظمش نقل نمود که فرمودند:
برای دیدن تصویر در اندازه اصلی روی لینک‌های زیر کلیک کنید:
مناجات با امام زمان(عج) به مناسبت نیمه شعبان؛
به مناسبت نیمه شعبان، سالروز میلاد فرخنده حضرت صاحب الزمان، سرود زیبای "این جشن‌ها برای من آقا نمی‌شود" باصدای «سید هادی گرسویی» از آلبوم "مهر محبوب" تقدیم می‌شود.
دریافت:
ویژه شب نیمه شعبان
خداوند قسم خورده در شب نیمه شعبان حاجتمندی را از درگاه خود دست خالی برنگرداند.
برای دیدن تصویر در اندازه واقعی روی آن کلیک کنید
نیمه شعبان و سالروز میلاد منجی عالم بشریت، دوازدهمین پیشوای شیعیان(ع) روزی است که قداست خاصی برخوردار دارد و در کتاب‌های گوناگون اعمالی بر آن مترتب‌اند. به مناسبت نیمه شعبان با اشاره به گوشه‌ای از فضایل این شب، برخی آثار مرتبط را معرفی می‌کنیم.
نویسنده کتاب: سیدمهدی شجاعی
ناشر: نیستان
این اثر که از چهار فصل زمستان، پاییز، تابستان و بهار تشکیل شده، نگاهی است متفاوت و نقادانه به فضای انتظار جامعه امروز.
رمان با یک اتفاق شگفت و غریب آغاز می شود، جشن نیمه‌شعبان و مجلسی پرشور و بسیاری که فریاد «آقا بیا» سرداده‌اند… در این میان جوانی و فریادی که: «آقا نیا…»
این شروع جذاب ما را با شخصیت‌هایی آشنا می‌کند که همه مدعی انتظارند اما وقتی هنگام عمل می‌رسد و هنگامه عمل به شعارها می‌رسد، آن نمی‌کنند که می‌گفتند.
در توقیع مبارک امام حسن عسکری (ع) برای قاسم بن علاء همدانی آمده است که در روز ولادت حضرت حسین (ع) این دعا را بخوان:
«اَللّهُمَ اِنّی اَسئَلُکَ بِحَقّ المَولُود فِی هذا الیَوم المَوعُود بِشَهادَتِهِ قَبلَ اِستِهالِهِ وَ وِلادَتِهِ بکته السّماء وَ مَن فِیها وَ الاَرض وَ مَن عَلَیها. اَلمُعَوّضُ مِن قَتلِهِ اَن الاَئِمّه مِن نَسلِهِ وَ الشَّفاء فِی تُربَتِهِ وَ الفَوزَ مَعَهُ فِی اَوَبَتِهِ وَ الاَوصیاءَ مِن عِترَتِهِ بَعدَ قائِمهُم وَ غَیبَتِهِ»
«خداوندا! من تو را به مقام مولود این روز می خوانم، او که پیش از چشم باز کردنش به دنیا و قبل از آنکه تولد یابد، وعده و خبر شهادتش داده شد، آسمان و هر کس در آن بود و زمین و هر کس بر روی آن بود بر او گریه کرد.
او که در عوض شهادتش ائمه (ع) از نسل او شدند و شفا در تربت او قرار داده شد و فوز و رستگاری با او در روز رجوع و بازگشت او و اصیاء از خاندان وی بعد از قائم (ع) آنان و سپری شدن غیبت او می‌باشد.»
15 اردیبهشت، روز بزرگداشت شیخ صدوق(ره):
هزار و صد و اندی سال پیش، از شهر قم نامه‌ای به حسین بن روح، یکی از نواب خاص امام زمان(عج) رسید. این نامه، تنها یک آرزو داشت؛ آرزوی فرزند برای مردی که بیش از پنجاه سال زیسته بود و پدر نشده بود. پاسخ امام عصر(عج) به این نامه، نه تنها چشمان پیر مرد را که چشمان شهر را نمناک کرد:
