آری، کجاست کسی که مثل خدیجه سلام الله علیها حجّتِ زمان را یاری کند؟!
آن دستی که قلب منتظر و محزون رسول خدا (صلوات الله علیه و آله) را در غیبت وصیش علی (علیه السلام) از اندوهی جانکاه درآورد، دستان مودّت و ارادت خدیجه کبری (سلام الله علیها) بود.
می‌شود آن دستی باشیم که با دعا دعا کردن‌های برای فرج، قلب حضرتش را شاد کنیم !؟
دوباره ماه شعبان رسید، ماهی که در آن نورهای درخشانی پا به عالم دنیا گذاشتند و با وجود خود به جهان حیاتی دوباره بخشیدند، از میان این گوهر‌های ناب هستی امام حسین علیه‌السلام و امام عصر(عج) درخشش بیشتری دارند که یکی در سوم شعبان و دیگری در نیمه ماه شعبان گیتی را با آمدنشان نورانی کردند،
یکی با نگاه سرخ خویش فداکاری، از جان گذشتن برای دین و پایداری را به ما می‌آموزد و دیگری با نگاه سبزش، امید به آینده، در انتظار عدالت، به دنبال راستی و زیبایی بودن را به ما نوید می‌دهد. این دو امام گرانمایه پیوند‌های ناگسستنی با هم دارند.
ما در کوچه‌های تنگ زمانه‌مان، بر یاری امام غائب‌مان، سیلی که هیچ غصه هم نخورده‌ایم....
حکایت رابطه ما و امام زمانمان
امام باقر (علیه السلام) می‌فرمایند: «هر کس دوست دارد، که میان او و خدا پرده‌ای نباشد تا خدا را ببیند و خدا نیز به او نظر کند باید آل محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) را دوست داشته باشد و از دشمنان آنان دوری گزیند و امامت آن‌ها را بپذیرد پس اگر چنین کند خدا بر وی نگریسته و او خدا را دیدار می‌کند» (بحارالانوار، ج 27، ص 51).
اکنون این سؤال مطرح می‌شود: ما که در زمان غیبت یوسف زهرا (علیه سلام) به سر می‌بریم و ادعای دوستی با امام زمان را داریم آیا واقعاً امام زمان را دوست داریم یا دوستی و توسل ما به وجود آن نازنین به خاطر دوست داشتن خودمان و حل مشکلاتمان می‌باشد؟